Her Kul İçin Okul / değinesim geldi

Zor bir okul hayatı geçirdim. Daha doğrusu okul bir garip, ben de çabasızdım ve kendisiyle anlaşamıyorduk. O günlerde dilim dönseydi, yoklama alınırken cevabımdan evvel üç kelime daha eklerdim: ne işim var BURDA. Çıkış zili sesi hemen her günün en iyi haberiydi. Bu dereceydim yani. Asla öğrenemeyeceğimi sandığım o günün konularından biriyle çok uzun yıllar sonra bi vesileyle karşılaşmış ve hiç de zor olmadığını fark edince gözlerim dolacaktı. Biliyorum ki bu konuda tek de değildim.

Öyleyse ortada bir yanlış vardı. Ya çocukların bazıları akıllarını kullanamazlar ve onlar için yapılacak bir şey yoktur; ya da her çocuğun farklı öğrenme şekilleri vardır. İlk fikre kurban giden milyonlarca kişiden biri olsam da, günümüz bu saydıklarımın ikincisinin doğruluğunu tartışmıyor bile. Öğrenim başarısında ortalama yakalanmasının herkes için aynı ve asla değişmeyen şartlarda beklenmesi bana sorunlu geliyor. Fakat görünen o ki önümüzdeki yıllar boyunca da kendini keşfetme ile tek başına bırakılan çocukları haber veren durum halen söz konusu.

Peki ne yapmak gerek.

Okullarda istenen, herkesin aynı yere(tahtaya) bakarak bi şeyleri kazanmaları. Sınıflarda her öğrenciye ulaşmak için yeterli şey yapılıyor mu bilmem ama öğrencinin ulaşımını kolaylaştıran bir şey yok. Tahtanın olduğu tek bir yöne bakma zorunluluğu ile ilgili sorun yaşamayan bir çocuk başarılı olma konusunda doğru yerden başlamış kabul ediliyor. Hatta sınav ile öğrenci alan(seçen) kurumlara girebilmiş çocuklar dahi bence aslında “başka tarafa HİÇ bakmaz” mantığıyla seçilmişilerdir, nitekim de haklı çıkarır gibi bakmamaktalar.

Benim açımdan mesele şu: zeki, başarılı bir öğrenci farklı bir yöne vücudunu,omuzlarını ya da sadece bakışlarını çevirerek “ben böyle oturmaz isem en yüksek verimle öğrenemiyorum” derse bu tek bir öğrenci için ne yapılmalı; tahtanın yönü değiştirilmeli midir? O zaman da diğer öğrenciler için aynı sorun doğacaktır. Herkesin bir yöne baktığı sınıf modelinin zamanla çağ dışı olacağına daha önce değinesim gelmişti zaten. Onu yazmamdan sonra aklıma gelen şey, öğrencilerin sınıfta yüzlerini hem istedikleri yere çevirip hem de dersi takip edebilmelerini sağlayan bir düzen. Konuya benzerliği açısından asimetrik stadyumlardan, insanların bi masada birbirleriyle en iyi iletişimi sağlamaları için oturma modelleri geliştirilebileceği gibilerinin yanında sınıf ortamı için de bi fikrim var: Olması gereken, öğrencinin döndüğü her yönde anlatılan konuyu bulması. Meselenin bununla kalmayan ayrıntıları mevcut olsa da farklı denen şeyin korkutuculuğunu bildiğim için burda duruyor ve Online Eğitim denen şeyin de bu dediğimin habercisi olduğunu düşünüyorum. Teknolojiden hareketle, sınıfın arka tarafında kalan duvar hariç diğer her tarafa öğretmen ve anlattığı şeyin yansımasını sağlama fikri başlangıç aşaması olarak bana heyecan verici geliyor.