Birçok trajediden sonra, birçoğundan da önce, baharda geldim dünyaya. Devrik cümleler keşfedilmiş, iyilikler ve kötülükler o günlerde de kafa karıştırıyordu. Her şeyi hatırlıyorum.
 

Sayısız görüntü, dokunuş, sayısız ses ve kokular… Hepsi küçük şehrin bana verdikleriydi. Tüm renkler içime işledi ve ne gördüysem seyyar satıcılarda gördüm, Birçok konuda etkileri olmalı. Büyüdüğüm söylendikçe dünyam da gittikçe daha çok büyüyordu, farkında değildim. Gözümü, kulağımı, aklımı ve parmak uçlarımı yanımdan ayırmadığım için o yıllarımdan itibaren çok şey biriktirdim.
Hep bir şey bekledim. Geleceğinden emin olduğum bir varlık hissi içimdeydi. Beni sarhoş edecek kadar umutluydum galiba. Gökyüzü, mavi falan… Ne bileyim, çok güzeldi. Ah o balkondan bakarak büyüttüklerim…
Sonra biraz daha büyüdüğümü söylediler. Taranmamış saçlarım ve donuk bakışlarımı cesaretimden bağımsız fırlattım kalabalığa. Kalabalıklarda ne işim vardı bilmiyorum. Birkaç şehir gördüm, hepsinin de sabahları ve akşamları beni mahvediyordu. Bir baktım yüksek binalar, puslu havalar yıllarca üzerime gelmişler. Nelerden kaçtım anlatamam size. Neler üzerime geldi, inanamazsınız. Hıçkıra hıçkıra konuştum, kayda değer bulunmadı. Boyumdan büyük işlere kalkıştım. Ne yapıp edip direndim her şeye. Lafın gelişini sevmem, hiçbir şey daha iyiye gitmedi ama her şeye direndim. Kendi noktalama kurallarım oldu. Hangi şehirde yaşadığımı şaşırdığım oluyor bazen. Çünkü yaşananlar değişmiyor. İstediklerimin pek azını yapabildim. Çok bir şey bilmiyorum.
 

İnkâr edilemez hüzün sırlarım; kelimelerimle notalarım var.
Nefesim yüzüme düştü, kirpiklerimi çöpe attım. Her şeyi hatırlıyorum
ve demirden elleri var herkesin.
Beni görürsen dokunmaya kalkma; kaburgam porselenden.