Birçok trajediden sonra, birçoÄŸundan da önce, baharda geldim dünyaya. Devrik cümleler keÅŸfedilmiÅŸ, iyilikler ve kötülükler o günlerde de kafa karıştırıyordu. Her ÅŸeyi hatırlıyorum.
Sayısız görüntü, dokunuÅŸ, sayısız ses ve kokular… Hepsi küçük ÅŸehrin bana verdikleriydi. Tüm renkler içime iÅŸledi ve ne gördüysem seyyar satıcılarda gördüm, Birçok konuda etkileri olmalı. BüyüdüÄŸüm söylendikçe dünyam da gittikçe daha çok büyüyordu, farkında deÄŸildim. Gözümü, kulağımı, aklımı ve parmak uçlarımı yanımdan ayırmadığım için o yıllarımdan itibaren çok ÅŸey biriktirdim.
Hep bir ÅŸey bekledim. GeleceÄŸinden emin olduÄŸum bir varlık hissi içimdeydi. Beni sarhoÅŸ edecek kadar umutluydum galiba. Gökyüzü, mavi falan… Ne bileyim, çok güzeldi. Ah o balkondan bakarak büyüttüklerim…
Sonra biraz daha büyüdüÄŸümü söylediler. Taranmamış saçlarım ve donuk bakışlarımı cesaretimden bağımsız fırlattım kalabalığa. Kalabalıklarda ne iÅŸim vardı bilmiyorum. Birkaç ÅŸehir gördüm, hepsinin de sabahları ve akÅŸamları beni mahvediyordu. Bir baktım yüksek binalar, puslu havalar yıllarca üzerime gelmiÅŸler. Nelerden kaçtım anlatamam size. Neler üzerime geldi, inanamazsınız. Hıçkıra hıçkıra konuÅŸtum, kayda deÄŸer bulunmadı. Boyumdan büyük iÅŸlere kalkıştım. Ne yapıp edip direndim her ÅŸeye. Lafın geliÅŸini sevmem, hiçbir ÅŸey daha iyiye gitmedi ama her ÅŸeye direndim. Kendi noktalama kurallarım oldu. Hangi ÅŸehirde yaÅŸadığımı ÅŸaşırdığım oluyor bazen. Çünkü yaÅŸananlar deÄŸiÅŸmiyor. Ä°stediklerimin pek azını yapabildim. Çok bir ÅŸey bilmiyorum.
Ä°nkâr edilemez hüzün sırlarım; kelimelerimle notalarım var.
Nefesim yüzüme düÅŸtü, kirpiklerimi çöpe attım. Her ÅŸeyi hatırlıyorum
ve demirden elleri var herkesin.
Beni görürsen dokunmaya kalkma; kaburgam porselenden.
